Kur... co ze mną?

   Deszcz, deszcz, deszcz. Nic tylko cały czas pada. Już drugi dzień. Przez to nie mogę wyjść na spacer, a co za tym idzie muszę męczyć się z tymi ludźmi zwanymi siatkarzami. Może wszystko byłoby ok, gdyby nie fakt, że Igła i Żygadło wpadają na różne głupie pomysły. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie fakt, że ja te jestem w te wymysły zamieszana.

   Na sali treningowej, której o mało nie roznieśli, zachowują się w miarę cywilizowanie, bo AA na nich nawrzeszczał. Prawdę mówiąc podziwiam go za to, że potrafi ich na czas meczu ogarnąć, żeby wygrali. Za czasów Daniela udawało się to tylko od czasu do czasu na tych ważniejszych rozgrywkach. Widać, że dorośli trochę. Tak, to dobre określenie. Patrzę, jak robią karne okrążenia wokół boiska. Śmiać mi się z nich chce.

   Muszą się przygotować do meczu z Argentyną* wygrali, bardzo by to zmotywowało zespół. Nie dopuszczam myśli, że nie. No, bo jeśli, to więcej do nich na trening nie przyjdę. Tak powiedziałam im przed meczem. Wiem, że jest to lekko naciągane, ale jednak nic nie poradzę.

    Spaceruję korytarzem po treningu, gdy słyszę, jak ktoś mnie woła. Odwracam się i widzę Bartka.
 - Słucham?
 - Możemy porozmawiać? - pyta niepewnie, patrząc mi w oczy. Mięknę. Kur.. co ze mną? Ja wiem, że coś do niego ten, ale żeby od razu mięknąć? Przesadzam...
 - Teraz? - pytam cicho. Nie jest mi to na rękę za bardzo.
 - Nie, no. Jak będziesz miała czas - uśmiecha się.
 - No to może później. Jeszcze się zgadamy, ale teraz muszę lecieć. Papa - zmierzam w stronę recepcji, gdzie stoi już średniego wzrostu brunetka.

   Uśmiecham się na jej widok i podchodzę.
 - Cześć, Izka! - przytulam przyjaciółkę. - Dawno cię nie widziałam. Aż cztery dni!
 - Tak, ciebie też miło widzieć - śmiejemy się.
 - Pit się spisuje! - uśmiecham się. - Wyjdzie w pierwszym składzie.

   Wprowadza się do mojego pokoju, więc będzie wesoło. Biedni siatkarze... Przecież my we dwie potrafimy nie spać do trzeciej w nocy, bo oglądamy jakiś podrzędny horror. A, że udało mi się sąsiedztwo Gumy, Łukasza, Zibiego i Kubiaka... Chyba się nie wyśpią. Już im współczuję.

    Iza idzie się spotkać z Pitem, któremu miałam nic nie mówić, żeby była niespodzianka. Ciekawe, czy wyszła. Wychodzę przed budynek. O dziwo nie pada. Przechadzam się po pobliskim parku, paląc papierosa. Ku woli wyjaśnienia: ja uzależniona nie jestem. Mogę przestać, kiedy tylko zechcę. Ale na razie nie chcę. Ktoś woła moje imię, więc się odwracam. Spoko, to tylko Igła.
 - Jaga - pyta zdyszany. - Obstawiasz, że Polska wyjdzie z grupy?
 - Na Euro? Nie - wzruszam ramionami. - Ale do Euro masz miesiąc jeszcze!
 - No wiem, wiem. Ale chciałem wiedzieć, bo ty zawsze masz rację - wystawia mi język.

    Śmieję się razem z nim.
  - Ja nie mam racji tylko dobrze obstawiam - wzruszam ramionami, zaciągając się papierosem. Krzysiek wyjmuje mi go z ręki i rzuca na ziemię.
 - Nie palimy w Spale - zadeptuje go.
 - No, Krzysiek - robię przysłowiowe oczy kota ze Shreka.
 - Nie - wyciąga rękę. - A teraz oddaj.
 - Co? - udaję, że nie wiem, o co chodzi.
 - Papierosy i zapalniczkę.

    Chcąc nie chcąc robię to. Wiem, że tak łatwo nie odpuści. Jak by to powiedzieć... Jest to po prostu menda jedna.

* - spotkanie wymyślone przeze mnie :D
Przepraszam za jakość, ale koniec roku szkolnego się zbliża, więc niestety nie kontaktuję prawidłowo.