Kto i co z czym będzie robił?

     Miałam kilka powodów – odpowiadam wymijająco, próbując  przecisnąć się obok niego i wejść do środka.

        Nie pozwala mi na to. Łapie mnie za ramiona, próbując złapać kontakt wzrokowy. Nie mogę patrzeć w jego tęczówki, bo znowu się zatracę. Dlatego ciskam się i uciekam wzrokiem. W końcu jedną ręką podnosi moją brodę, uniemożliwiając mi cokolwiek innego, jak tylko patrzenie mu w oczy. No, to leżę.
  - Słuchaj, nie wiem dlaczego wyjechałaś, czy zrobiłaś to, bo miałaś nas dość, czy też z jakichś innych pobudek, ale chcę żebyś wiedziała, że tęskniłem. Wszyscy tęsknili, ale ja byłem naprawdę zdołowany po tym – pochyla się, cały czas patrząc mi w oczy.

         Jego miękkie wargi muskają moje. W brzuchu eksploduje mi stado motyli, chcących wyrwać się na wolność. Oddaję pocałunek, uwalniając jedną rękę i wplatając w jego brązowe włosy. Chcę, żeby ta chwila trwała wiecznie. Jest to jednak niemożliwe, po chwili odsuwa się ode mnie, z dziwnym błyskiem w oku.
  - Przepraszam – mruczy zmieszany, po czym mija mnie i gdzieś idzie.

           Wchodzę do hallu, gdzie Iza siedzi w fotelu, czytając jakąś gazetę. Na dźwięk otwieranych drzwi wejściowych podnosi głowę znad lektury.
  - No no, i długo się jeszcze będziecie czaić? – uśmiecha się z wyrazem kpiny.
  - Nie wiem, o co ci chodzi – przenoszę wzrok na zabytkową wazę w rogu pomieszczenia.
  - A to przed chwilą to co było? Nie wmówisz mi, że poleciałaś z nim w ślinkę i nadal twierdzisz, że tylko się przyjaźnicie – wstaje i bierze swoje walizki. Zdążamy do windy.
  - No, dobra, w to nie wierzę akurat już długo.
  - To zrób coś z tym – wsiadamy do windy.
  - Kto i co z czym będzie robił? – w tym małym, ruchomym cholernym pomieszczonku znajduje się Ignaczak. Jasna dupa.
  - Nikt, nic ważnego a tobie nic do tego – Iza zabiera mu kamerę, po czym ją wyłącza.
  - Ej, oddaj! – Krzysiek robi minę zbitego pieska.
  - Pod jednym warunkiem – mówi Izka z niebezpiecznym błyskiem w oku.
  - Słucham?
  - Nagrasz kompromitujące Piotrka momenty na mój aparat – podaje mu urządzenie. – Muszę na niego mieć jakiegoś haka na przyszłość.
   - Ale on nie miewa takich momentów publicznie – Igła zastanawia się nad propozycją.
  - To je stwórz, bylebym miała na tym cokolwiek.
  - Tak jest, szefie – salutuje, po czym wybiega z windy, która zatrzymała się na drugim piętrze. My jedziemy jeszcze jedno wyżej.

W przerwie między czytaniem "Kosogłosa" a szukaniem filmu "Igrzyska śmierci" Oto jest ;D
Dajcie mi film "W pierścieniu ognia" *___*