Pytania tego typu pozostawiam bez odpowiedzi.

       Lądowanie. Trochę turbulencji a Michałów trzech i Krzysiek krzyczą, płaczą i błagają o litość i życie. Muszę wspominać, że pasażerowie patrzą na nich, jak na debili? Nie? To dobrze. Iza próbuje dobudzić Pitera, który przecież nie śpi, on fruwa w krainie marzeń. Już nie powiem, że właśnie przegrał zakład. Już ja mu za to wymyślę jakieś karne zadanie. Krzysiek zdaje się nagrał go i czuję, że będzie gwiazdą Internetu.

          Po odebraniu bagaży, kierujemy się do autokaru czekającego na nas przy wyjściu z lotniska. Ma on zawieźć nas do hotelu. Chłopaki zajmują lepsze miejsca, więc ja jestem zmuszona przycupnąć sobie z przodu, przy Andrei i Andrei. Z tyłu dochodzą mnie dziwne odgłosy, więc dochodzę do wniosku, że to Zbigniew i Krzysztof znowu się uruchomili. Już pokazali, na co ich stać, więc zaczynam się bać, co dalej. Na siedzeniu za mną przycupnąć Marcin, który musiał się nieźle poskręcać, żeby w ogóle wsiąść. Współczuję mu.

   - Jaga – zagaduje mnie nagle.

   - Hmmm?

   - Co to się stanęło się, że odeszłaś od nas w ogóle? – pyta z ciekawości. Wiem, że jestem im winna wyjaśnienia. Ale co mam powiedzieć? Zakochałam się w jednym z was?  Nie chciałam wam psuć radości życia moją obecnością? Miałam inne problemy? Nie, to wszystko nie brzmi tak, jak powinno.

   - Poproszę następne pytanie – uśmiecham się rozbrajająco.

   - Dlaczego nie chcesz odpowiedzieć na pierwsze? – do rozmowy włącza się Michał Kubiak siedzący naprzeciw mnie.

   - Nie dacie mi spokoju? – pytam siląc się na spokój.

   - Nie – odkrzykują wszyscy siatkarze jak jeden mąż.

             Odwracam się z rządzą mordu w oczach i rejestruję, jak za ten okrzyk Nowakowski dostaje w łeb od Izy. Posyłam jej uśmiech, po czym znów się odwracam. Pytania tego typu pozostawiam bez odpowiedzi. Tylko dlatego, że nie potrafię racjonalnie wytłumaczyć. Po prostu czułam, że nie dałabym rady dłużej pracować ze świadomością, że jeden z siatkarzy jest dla mnie kimś więcej, a nie powinien. Nie powinnam zakochiwać się we współpracowniku. Odeszłam, bo miałam nadzieje, że mi przejdzie. Że mój organizm przestanie tak reagować na Bartosza.

      Myliłam się i to bardzo. Naprawdę nie potrafiłam tego wytłumaczyć i nadal nie potrafię. Autobus zatrzymuje się pod hotelem. Wysiadamy, ładując się do budynku. I jak zwykle w takich momentach jest dość spore zamieszanie. Zostawiam bagaże pod opieką Izy i wychodzę przed hotel. Wyciągam papierosa i zapalam go. Zaczyna padać. Cudownie, po prostu świetnie. Czyli nie będę mogła sobie iść na spacer… Ktoś staje za mną i zarzuca mi bluzę na ramiona. Nie jest mi zimno, mimo krótkiego rękawka.

               Odwracam się, chuchając jak się okazuje Kurkowi w twarz tytoniowym dymem. Chociaż bardziej waniliami. W końcu był to papieros o tym właśnie smaku. Na ustach wciąż pozostał mi słodki smak. Bartosz wyciąga z mojej dłoni resztkę papierosa i rzuca na ziemię, przydeptując.

     - Igła ci nie mówił, że tu nie palimy? – popatrzył na mnie uważnie.

   - Mówił, że nie palimy w Spale. Nic nie wspominał o Sofii – odwracam wzrok.

   - Czemu wyjechałaś? – pyta nagle, zmieniając kompletnie temat.

                Ręce zaczynają mi drżeć, w ustach robi się  sucho. Powinnam mu powiedzieć?

Nie mam neta, laptop się zepsuł, rozdziały będą nieregularnie... Wybaczcie... Sama nie wiem, co mam z tym robić >.<

Siostraaa! Blue Margareth! odcinek for you :*