Nie przeszkadzajcie sobie

          Patrzy na mnie z niedowierzaniem. W niebieskich oczach zapalają się niebezpieczne ogniki, które stopniowo narastają, gdy do mnie podchodzi. Jego usta są milimetry od moich, gdy znowu słychać hałas. Ciekawa, co to, jak i speszona zaistniałą sytuacją, zrywam się z siedzenia i otwieram drzwi.
            Nie wiedzieć, czemu, Piotrek jest cały w czerwonej farbie, umazany fioletowym pisakiem, obklejony piórkami, a Igła oczywiście go kameruje.
  - Mogę spytać, co robicie? – pytam ostrożnie.
  - Igła stwierdził, że też muszę mieć kompromitujące momenty, więc mnie wywala lub obkleja! – wybucha Nowakowski.
  - Ależ, Piotrusiu, każdy ma to dlaczego ty masz nie mieć?
  - Ale nie każdego, kutwa, oblepiasz jakimiś piórami!
  - Jesteś wyjątkowy, w końcu nosisz numer jeden, nie? – libero porusza znacząco brwiami.
              Powstrzymuję się od śmiechu. Odwracam się i spoglądam na Bartosza. Przygląda mi się uważnie. Zamykam drzwi i podchodzę do niego.
  - Nie żartowałaś? – pyta, świdrując mnie wzrokiem.
  - Niestety nie – spuszczam wzrok, wbijając go w podłogę.
                Czuję, że zbliża się do mnie. Palcem unosi moją głowę, zmuszając tym samym, bym na niego spojrzała. Tonę w jego błękitnych oczach, jego usta znowu są coraz bliżej moich. Dzielą je tylko milimetry, gdy drzwi do pokoju otwierają się z wielkim hukiem, a do środka wpada rozwścieczony Nowakowski.
  - Nie przeszkadzajcie sobie, gołąbeczki, przyszedłem tylko po jakieś czyste ubrania. Iza jest w pokoju? – zwraca się do mnie.
               Odruchowo kiwam głową i patrzę, jak wygrzebuje z walizki koszulkę i spodnie. Te uwalane farbą raczej już mu się na nic nie przydadzą. Współczuję mu. Chociaż, ciekawe kto pierwszy zdezerteruje, on czy Ignaczak? A może Iza stwierdzi, że już wystarczy? W to ostatnie akurat wątpię, więc pozostaje wybierać pomiędzy dwoma pierwszymi.
                 Bartosz nadal wpatruje się we mnie intensywnie. Piotrek wychodzi, zamykając drzwi. Nasze usta dzielą milimetry, po raz trzeci tego samego dnia, ale teraz już nikt nam nie przeszkadza. Gdy jego wargi muskają moje, przechodzi mnie dreszcz. Oddaję pocałunek, przygryzając odrobinę jego dolną wargę. Po chwili nasze języki splatają się we wściekłym tańcu. Pukanie do drzwi przerywa nam tę chwilę. Bartosz mówi to samo, co  ja myślę. Ciche kurwa mać oddaje cały zarys sytuacji.
                 Za drzwiami stoi Anastasi. Bartek próbuje się z ni dogadać, jednak to na nic, włoski trener mnie szuka. Wychodzę z pokoju. Podążam  za Andreą do jego pokoju, gdzie ma też gabinet.
  - Co się dzieje? – pytam, rozglądając się.
  - Może wiesz, dlaczego Nowakowski łazi po hotelu, a gdy słyszy jakiś hałas, natychmiast podskakuje, podbiega do ściany i odmawia odejścia od niej?
  - Są takie rzeczy, których lepiej nie wiedzieć.

Igła dopiero się rozkręca. Uwierzcie, że to dopiero początek ;)